Ο Άμπαμπας ήταν μια γυναικεία εκστατική-θεραπευτική τελετουργία, την οποία τελούσε μια ομάδα «μυημένων», με ειδικά χαρίσματα γυναικών, οι Γιαγιές όπως τις αποκαλούσαν, που συγκεντρώνονταν σε τακτές, ορισμένες ημέρες, «για το καλό» ή για να κάνουν κάποιον καλά, όταν υπήρχε ανάγκη. Ήταν γριές, σοφές, δυνατές, ανώτερες δηλαδή ήταν κι από παπά, είχαν γνώμη και επιβολή για τα πάντα. Ο Άμπαμπας ήταν συνδεδεμένος, όπως όλες οι τελετουργίες αυτού του τύπου, με τη μουσική και τον χορό. Δείχνει να είχε σχέση με την τεκνοποιία και τη μητρότητα καθώς και την προστασία της υγείας των παιδιών. Σήμερα, αν και η παράδοση του Άμπαμπα έρχεται συχνά ως θέμα στο κέντρο των συζητήσεων με τους ξένους, είναι για να απωθηθεί όλο και περισσότερο προς την περιοχή του ασαφούς, σκοτεινού οθωμανοτουρκικού παρελθόντος της αμάθειας και της δεισιδαιμονίας.